Pamiętajcie, że w wilczej postaci likantropy zachowują się jak wilki. Nie posługują się bronią, nie mówią, nie ubierają się, nie grają na instrumentach, nie gotują, nie śpiewają (ich śpiew to wycie). Są normalnymi, nie magicznymi wilkami. Podczas przemiany tracą ubrania, więc gdy wracają do ludzkiej postaci są nagie.
Spis treści:
1. Przelicznik wieku.
2. Watahy.
3. Zachowania.
3.1 Odgłosy.
3.2 Mowa ciała.
3.3 Gody i potomstwo.
3.4 Terytorium.
3.4.1 Znakowanie terenu.
4. Polowanie.
4.1 Ataki na zwierzęta hodowlane.
4.2 Ataki na ludzi.
1. PRZELICZNIK WIEKU
Warto wiedzieć, ile nasze wilcze wcielenie ma lat. Tutaj znajduje się przeliczenie według tabeli przeliczenia lat ludzkich na psie.
Wilkołaki zyskują płodność kiedy mają około piętnastu lat ludzkich, jednak to cecha indywidualna, tak więc niektóre mogą zajść w ciążę szybciej bądź później.
Wilcze - ludzkie
pół roku - 10 lat
1 rok - 15 lat
1,5 roku - 20 lat
2 lata - 24 lata
3 lata - 28 lat
4 lata - 32 lata
5 lat - 36 lat
6 lat - 40 lat
7 lat - 44 lata
8 lat - 48 lat
9 lat - 52 lata
10 lat - 56 lat
11 lat - 60 lat
12 lat - 64 lata
13 lat - 68 lat
14 lat - 72 lata
15 lat - 76 lat
16 lat - 80 lat
17 lat - 84 lata
18 lat - 88 lat
19 lat - 92 lata
20 lat - 96 lat
2. WATAHY
Wilkołaki mają bardzo silny instynkt stadny, który odziedziczyły po swych wilczych krewnych. Nic dziwnego, że również tworzą społeczności, zwane dumnie "watahami". Są one dużo liczniejsze (15-30 osobników) od tych zwykłych (6-10), jak również panują w nich inne zasady.
Hierarchia zachowała swój pierwotny układ - przewodzi para alfa, a w utrzymaniu władzy pomagają bety. Każdy wilk w stadzie ma ściśle określone miejsce, wyznaczające m.in. kolejność jedzenia zdobyczy, jak również pełni określoną funkcję. Poza hierarchią znajdują się młode, którymi opiekuje się cała wataha. Często zdarza się, że kierowany zwierzęcą stroną lykantrop przepędza młodych, dojrzałych samców, czując się zagrożony.
Hierarchia zachowała swój pierwotny układ - przewodzi para alfa, a w utrzymaniu władzy pomagają bety. Każdy wilk w stadzie ma ściśle określone miejsce, wyznaczające m.in. kolejność jedzenia zdobyczy, jak również pełni określoną funkcję. Poza hierarchią znajdują się młode, którymi opiekuje się cała wataha. Często zdarza się, że kierowany zwierzęcą stroną lykantrop przepędza młodych, dojrzałych samców, czując się zagrożony.
3. ZACHOWANIA
Wilki mają złożone zachowania, które ich krewni w większości przejęli. Zazwyczaj stosują je w postaci czworonożnej, ale wyjątki się zdarzają.
3.1 ODGŁOSY
Wilki używają do porozumiewania się między sobą różnych sygnałów dźwiękowych: wycia, szczekania, warczenia, skomlenia i pisków.
Szczekanie używane jest do ostrzeżenia obcych osobników, że zbliżyły się za bardzo do nory lub zdobyczy. Warczenie, tak jak u psów, jest oznaką agresji. Wilki skomlą, okazując uległość lub prosząc o coś (np. o dostęp do jedzenia). Piski towarzyszą wilczej zabawie.
Wycie służy do komunikacji między osobnikami i zacieśnianiu więzów grupy. Robią to, by oznajmić innym swe położenie, kończą w ten sposób udane polowanie, bądź odstraszają intruzów. Podczas tej czynności panuje tak przyjazna atmosfera, że nikomu nic złego stać się nie może. Wycie odbywa się zazwyczaj wcześnie rano i późnym wieczorem. Dźwięk jest jednostajny, trwający od kilku do kilkunastu sekund, często powtarzany (sesja może trwać do 2 minut). Wycie stada zaczyna się od pojedynczego głosu samca (najczęściej alfy), po czym dołączają do niego kolejne osobniki. Wycie szczeniąt przypomina raczej skomlenie i skowyt. Tą pieśń słychać zazwyczaj z odległości 2-3 kilometrów.
Wilcze szczekanie różni się znacznie od dźwięku wydawanego przez psy. Jest cichsze, monosylabowe, przypominające nieco dźwięk "wuff". Wilki chowane wśród psów z czasem zaczynają szczekać w taki sam sposób, jak ich udomowieni krewniacy.
3.2 MOWA CIAŁA
Wilki do komunikowania się używają także skomplikowanego języka ciała opartego na subtelnych znakach i sygnałach.
- Dominacja – dominujący wilk stoi na sztywnych nogach. Ogon jest wyprostowany i uniesiony. Uszy postawione, sierść nieco nastroszona. Często patrzy prosto w oczy innym wilkom lub wspina się na nie. Jest to wyzwanie na pojedynek, dominację.
- Poddaństwo – aktywne: całe ciało "obniżone", wygięte w łuk, wargi i uszy opuszczone, poddany wilk liże pysk dominanta szybkimi ruchami języka, z opuszczonym zadem. Ogon położony nisko, często podwinięty między tylne łapy. Pasywne: wilk kładzie się na grzbiecie odsłaniając delikatny brzuch i gardło. Łapy skierowane do ciała. Zwierzę często skomle.
- Złość – uszy postawione, futro zjeżone. Uniesione wargi ukazują zęby. Grzbiet może być wygięty, zwierzę warczy.
- Strach – uszy przylegają do głowy, ogon między nogami. Wilk kuli się. Może skomleć lub szczekać. Często połączone z oznakami złości, gdyż przerażone zwierze może chcieć ugryźć, ponieważ chce się bronić.
- Obrona – ciało przy ziemi, uszy położone.
- Atak – futro zjeżone. Wilk warczy, ukazuje kły i przykuca.
- Zrelaksowanie – uszy położone, wilk wypoczywa leżąc na brzuchu lub boku. Może machać ogonem, często przymyka oczy.
- Napięcie – ogon nieruchomy, położony, wilk może przykucnąć.
- Zadowolenie – energiczne machanie ogonem, język może zwisać z pyska. Jeśli aktualnie się bawi, wesoło machanie ogonem, wilk jest ruchliwy, skacze, biega. Często opuszcza przednią część ciała na sztywnych łapach.
- Polowanie – wilk jest spięty, ale jego ogon prosty, w jednej linii z ciałem.
3.3 GODY I POTOMSTWO
Tutaj znajduje się utrudnienie. U ludzi nie ma rui, jednak obejmuje ona wilki. Te stworzenia posiadają pewną ciekawą cechę. Choć zajść w ciążę mogą cały rok, to jeden raz w roku mają taki czas, gdy obie płcie są pobudzone. Nic dziwnego, że przez ten czas dochodzi do bardzo wielu walk, gdyż testosteron u mężczyzn bardzo się podnosi, a znów kobiety są bardzo chętne (można powiedzieć, że przez ten okres zachowują się jak każdy typowy facet i myślą tylko o jednym). Takie wilcze przekleństwo. Ciąża trwa rzeczywisty tydzień, a rodzi się od jednego do czterech młodych. Szczenięta rodzą się zazwyczaj w postaci ludzkiej, bardzo rzadko w wilczej (czego często nie przeżywają). Kobieta podczas ciąży nie może się przemieniać, inaczej poroni, tak więc nawet przy pełni księżyca pozostaje w postaci ludzkiej. Dzieci otwierają oczy od razu, dorastają zupełnie tak jak ludzie, z tym, że wcześniej dojrzewają mentalnie. Te bardziej wilcze już w wieku dwóch latek zachowuje się jak dorosły, jest również dużo bardziej rozwinięty fizycznie, to jednak wiąże się z tym, że nie żyją tyle ile ludzie, a tyle, ile wilki, tak więc rzadko kiedy bardziej wilcze młode dożywają dwudziestki. Śmiertelność podczas pierwszego roku życia wynosi od 10 do 30%, a najwięcej zgonów towarzyszy pierwszej przemianie, która występuje około 10-12 tygodnia życia.
3.4. TERYTORIUM
Wilk występuje w lasach, na równinach, pustyniach, w terenach górskich i bagiennych. Jest zwierzęciem bardzo terytorialnym, który wyznacza swój teren i trzyma się jego, nie wpuszczając innych osobników spoza stada na swój rewir. By tego dokonać, wilcza wataha codziennie patroluje swoje terytorium, wykurzając wszystkich nieproszonych gości, w szczególności inne watahy i młodych samców. Likantropy działają na podobnej zasadzie. Również zajmują określony teren, w głębi którego zakładają legowisko - w wypadku wilkołaków jest to najczęściej dom. W większości są jednak bardziej tolerancyjni dla obcych, nie rzadko przygarniając ich do grupy, jednak nadal trwa zażarta, prymitywna rywalizacja samców alfa z młodymi, zbuntowanymi chłopcami, którzy celują nieco za wysoko.
3.4.1 ZNAKOWANIE TERENU
Wilki, tak jak inne zwierzęta terytorialne, znakują swoje terytorium, by ostrzec inne osobniki przed wejściem na teren watahy. Szczególnie silnie oznaczane są miejsca ukrycia pożywienia i legowisko. Najczęściej znaki wykonuje para alfa, samce częściej niż samice. Chyba każdy wie, jak to się odbywa. Znaki służą także do nawigacji, informując watahę o tym, jak dawno była w danej części swego terenu, a poszczególne osobniki o miejscu pobytu innych członków stada.
Wilki posiadają gruczoły zapachowe na całym ciele: u nasady ogona, w kroczu, między zębami, przy oczach i na skórze. Feromony wytwarzane przez te gruczoły identyfikują konkretnego osobnika. Dominant ociera się o pozostałych członków watahy, by wytworzyć charakterystyczny zapach stada. Wilki mogą odczytać sygnały zapachowe (rozpoznać i ocenić osobnika, który go zostawił) z dużej odległości dzięki znakomicie rozwiniętemu zmysłowi węchu. Właśnie dlatego wilkołaki pachną piżmem. Doświadczone likantropy są w stanie wyczuć dzięki temu, z jakiego stada pochodzi przybysz.
4. POLOWANIE
Polowanie parami lub watahami rozpoczyna się zwykle o zmierzchu i może trwać całą noc. Watahy stosują rozmaite techniki polowań, w zależności od terenu i rodzaju ofiary, wszystkie jednak opierają się na tym samym schemacie:
- Wilki tropiciele lokalizują zdobycz i donoszą o tym stadu.
- Wilki naganiacze płoszą obserwowane stado. Następnie 2–3 osobniki wybierają ofiarę i zaganiają w kierunku reszty watahy.
- Wataha zastępuje drogę zmęczonemu zwierzęciu i atakiem kończy polowanie.
U wilkołaków wygląda tak samo, jednak one prawie tego nie robią, ponieważ żywią się jedzeniem ludzkim. Zazwyczaj polowania służą do zacieśniania więzi bądź nauki działania w stadzie.
4.1 ATAKI NA ZWIERZĘTA HODOWLANE
Dopóki jest wystarczająco zwierzyny łownej, wilki zdają się unikać atakowania trzód, kompletnie je ignorując. Jednak niektóre wilcze watahy mogą się wyspecjalizować w atakowaniu słabo zabezpieczonych hodowli, jeśli się tego wyuczą, pomimo powszechności naturalnej zwierzyny. W takich sytuacjach owce są zazwyczaj najbardziej zagrożone, ale konie i bydło również nie są bezpieczne. Specjalne ogrodzenia, pastuchy elektryczne, wywieszenie fladr, psy strażnicze i relokacja wilków są jedynymi metodami, aby skutecznie przeciwdziałać polowaniom na zwierzęta hodowlane. Natomiast, wbrew powszechnej opinii, odstrzał wilków może zwiększyć poziom zagrożenia dla zwierząt hodowlanych. Dzieje się tak, gdyż w przypadku rozbicia w wyniku odstrzału struktury watahy trudniej wilkom polować na dziką zwierzynę.
Niedoświadczone, młode likantropy bardzo często wybierają ten rodzaj zwierzyny, ze względu na duże ułatwienie. Żadnych wielkich pogoni, długiego tropienia. To jednak prowadzi do wielu ran czy nawet śmierci, zafundowanej przez wściekłych ludzi.
4.2 ATAKI NA LUDZI
Wilki z reguły unikają jakiegokolwiek kontaktu z ludźmi. W szczególnych przypadkach, gdy są do tego zmuszone poprzez brak naturalnej bazy żywieniowej, mogą atakować zwierzęta hodowlane nawet w obrębie gospodarstw. Sporadycznie, z tego samego powodu, atakują także ludzi. Sporadycznie w historii zdarzały się przypadki pojedynczych wilków lub watah traktujących ludzi jako naturalne ofiary. W takich przypadkach wilki całkowicie zmieniały swój tryb żywienia i atakowały głównie ludzi do czasu gdy same nie zostały wyeliminowane jako szczególnie niebezpieczne.
Ataki na ludzi zdarzają się regularnie do dziś. Ostatnia ofiara zginęła w Gruzji 20 lutego 2009 roku w okolicy wioski Giorgitsminda. Władze lokalne uzbroiły mieszkańców wioski do czasu wyeliminowania zagrożenia. Takie wyjątkowe ataki są niemal zawsze podejmowane przez pojedyncze wilki lub watahy i to ich eliminacja, a nie eliminacja całej lokalnej populacji wilka jest traktowana jak rozwiązanie. Osobnym zjawiskiem są ataki powodowane przez wilki chore na wściekliznę. W takich wypadkach jest to zwykle jedna seria ataków dokonywana przez chore zwierzę w krótkim okresie do chwili śmierci z powodu choroby. Wilki atakujące ludzi jako naturalne ofiary zwykle polują przez długi okres (miesiące lub lata) do chwili ich usunięcia. Wilki, jeśli już rozpoczynają polowania na ludzi, bardzo precyzyjnie dobierają ofiary i w niemal 80% atakują dzieci, a jeżeli ofiarą jest osoba dorosła, to z reguły jest to kobieta. W historii znanych jest też kilka przypadków mieszańców wilków z psami, które pozbawione naturalnego lęku przed człowiekiem szybko zaczynały traktować go jako naturalną ofiarę. Reasumując, można wyodrębnić kilka okoliczności, które wyjątkowo mogą generować zagrożenie ze strony wilków:
- rozdrażnienie zwierzęcia przez człowieka
- zakażenie wścieklizną,
- brak naturalnej bazy pokarmowej połączony ze stosunkowo dużym zaludnieniem i brakiem możliwości odstraszania przez miejscową ludność,
- wyjątkowe zachowanie pojedynczych osobników,
- osobniki stanowiące krzyżówkę psa i wilka (w tym wypadku trudno mówić o wilku).
Wilkołaki z kolei są całkowicie pozbawione lęku przed ludźmi, jednak większość jest bardzo blisko zżyta z swoimi kuzynami, a więc ataki zdarzają się głównie w pełnie. Są przypadki spaczonych likantropów, które polują w różnych powodów na ludzi. Ze strachu, niepanowania nad wilczymi instynktami, wściekłości, czy dla sportu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz